STANDARDY OCHRONY MAŁOLETNICH

Polityka ochrony małoletnich

Parafii pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Zabrniu

                                                               PREAMBUŁA

Niniejszy dokument stanowi realizację obowiązku prawnego dotyczącego wprowadzenia we
wszelkich instytucjach, w których przebywają dzieci, standardów ich ochrony przed
krzywdzeniem [ustawa z dnia 28 lipca 2023 roku o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy
oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1606)].

OBJAŚNIENIE TERMINÓW

Osoby, ich role i funkcje w Kościele:

ksiądz - duchowny chrześcijański posiadający święcenia kapłańskie. kapłan - osoba, która
spełnia w imieniu wspólnoty religijnej funkcje kultowe i rytualne.

duchowieństwo, kler - biskupi, księża i diakoni.

osoby konsekrowane - osoby, które w sposób szczególny poświęcają życie Bogu. Łączy je
konsekracja, która wiąże się ze złożeniem Bogu ślubów czystości oraz najczęściej również
ubóstwa i posłuszeństwa, choć zależy to od formy życia konsekrowanego. Należą do nich
członkowie stowarzyszeń zakonnych oraz świeckie osoby konsekrowane. osoba świecka -
członek Kościoła katolickiego i personel Kościoła inny niż biskupi, księża, diakoni i osoby zakonne.
biskup - biskup lub arcybiskup diecezjalny, ordynariusz ordynariatu i prałat Prałatury
Personalnej Kościoła łacińskiego oraz hierarcha Kościołów wschodnich.

proboszcz - mianowany przez biskupa duszpasterz i zarządca parafii.

personel kościelny - duchowny, osoba zakonna lub inna osoba zatrudniona przez Kościół na
podstawie umowy, podwykonawstwa, dobrowolnie lub nieodpłatnie.

szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej - osoba wyznaczona do udzielania Komunii Świętej, gdy zabraknie odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych.

wolontariusz - osoba, która na rzecz innych osób lub danej grupy społecznej, dobrowolnie i
bezpłatnie świadczy pracę wykraczającą poza związki rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie.
Określenie „bezpłatna” nie oznacza „bezinteresowna”, lecz „bez wynagrodzenia materialnego”.
organizator wyjazdu - osoba/podmiot uprawniony do organizacji wyjazdu dzieci - parafie,
wspólnoty religijne, szkoły i placówki, przedsiębiorcy podlegający ustawie o usługach
turystycznych, osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki nieposiadające osobowości prawnej.

ORGANIZACJA POSŁUGI KOŚCIOŁA

diecezja - diecezja, archidiecezja, ordynariat lub prałatura personalna Kościoła łacińskiego i
eparchia Kościoła wschodniego.

parafia - określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały w Kościele partykularnym,
nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako
jej własnemu pasterzowi.

duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo parafialne - sytuacja, w której jedna osoba jest
odpowiedzialna za dobro drugiej lub za wspólnotę wyznaniową. Obejmuje celebrowanie liturgii,
zapewnienie porad i wsparcia duchowego, edukację, poradnictwo, opiekę medyczną i pomoc w
potrzebie. Wszelka praca polegająca na nadzorze lub wychowaniu dzieci jest dziełem
duszpasterskim.

duszpasterstwo poza parafialne - duszpasterstwa, wspólnoty, grupy gromadzące młodych ludzi
(młodzież licealna, studenci, młodzi dorośli), w tym wolontariaty, wakacyjne spotkania młodych
(organizowane przez zakony, zgromadzenia zakonne, wspólnoty), festiwale młodzieżowe,
rekolekcje wyjazdowe, wspólnoty różnych stanów, pielgrzymki piesze, pielgrzymki autokarowe,
środowiska harcerskie. To dzieła, które mogą działać przy parafiach, ale mają struktury poza
parafialne.

DZIECI I OSOBY BEZBRONNE

dziecko - osoba poniżej 18. roku życia.

małoletni - w rozumieniu polskiego prawa cywilnego osoba, która nie ukończyła 18 lat lub nie
zawarła małżeństwa.

nieletni - w rozumieniu prawa karnego osoba, która w momencie popełnienia czynu
zabronionego nie ukończyła 17. roku życia.

wiek bezwzględnej ochrony - wiek niższy niż wiek zgody. Czynność seksualna z osobą w wieku
ochronnym jest czynem zabronionym (wykorzystaniem seksualnym), a osoba dopuszczająca się
jej i lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzialności karnej. W Polsce obecnie wynosi 15
lat.

dziecko wykorzystane seksualnie - każde dziecko w wieku bezwzględnej ochrony, jeśli osoba
dojrzała seksualnie, czy to przez świadome działanie, czy też przez zaniedbywanie swoich
społecznych obowiązków lub obowiązków wynikających ze specyficznej odpowiedzialności za
dziecko, dopuszcza się zaangażowania dziecka w jakąkolwiek aktywność natury seksualnej,
której intencją jest zaspokojenie osoby dorosłej (Standing Committee on Sexually Abused
Children).

opiekun - osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do reprezentacji dziecka oraz
posiadająca władzę prawną do dbania o interesy osobiste i majątkowe innej osoby (rodzic, rodzic
zastępczy lub osoba uprawniona przez rodzica).

zgoda opiekuna - zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica zastępczego lub opiekuna
tymczasowego. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami dziecka należy
poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny (orzeczenie
sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców). osoba dorosła bezbronna zgodnie z art. 1 ust. 2
b) Vos Estis Lux Mundi - każda osoba znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu
fizycznym lub psychicznym albo pozbawiona wolności osobistej, która w rzeczywistości, nawet
sporadycznie, ogranicza ich zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się przestępstwu
w inny sposób.

RÓŻNE FORMY PRZEMOCY

uwikłanie - każda relacja, w której ktoś doświadcza strachu, lęku, poczucia winy, poczucia
krzywdy, frustracji, poniżenia, zniewolenia, zależności, dominacji, niemożności bycia sobą,
nieszczerości, braku autentyczności, przemocy emocjonalnej, fizycznej, seksualnej czy
ekonomicznej.

nadużycie - postępowanie lub czyn niezgodny z przyjętymi normami postępowania, a
nadużywać oznacza użyć ponad miarę oraz wykorzystać coś w niewłaściwy sposób lub w
nadmiernym stopniu (SJP).

nadużycie władzy - nadużycie stanowiska, funkcji lub obowiązku w celu wykorzystania innej
osoby. Może przybierać różne formy i obejmować sytuacje, w których dana osoba ma władzę
nad inną osobą na mocy swojego związku (np. pracodawca i pracownik, nauczyciel i uczeń, trener
i sportowiec, rodzic lub opiekun i dziecko, duchowny/osoba zakonna i parafianin) i wykorzystuje
tę władzę na swoją korzyść. Przemoc duchowa - odwoływanie się do przekonań religijnych i
wiary osoby w celu wyrządzenia jej szkody. Może mieć negatywny wpływ na duchowość osoby
poszkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej osoba posiadająca duchowy autorytet i zaufanie
w Kościele.

przemoc domowa - jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie
naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w szczególności narażające na niebezpieczeństwo
utraty życia lub zdrowia, naruszające godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym wolność
seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące
cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą (art. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie).

zaniedbanie (wobec osoby dorosłej) - niezapewnienie przez opiekuna środków niezbędnych do
życia osobie, którą się opiekuje.

przemoc wobec osób starszych - pojedyncze lub powtarzające się działanie lub brak
odpowiedniego działania, mające miejsce w jakimkolwiek związku, w którym oczekuje się
zaufania, które powoduje krzywdę lub cierpienie starszej osoby.

przemoc emocjonalna (dorośli) - powszechna forma przemocy mająca miejsce w bliskich
związkach. Przemoc emocjonalna jest definiowana jako molestowanie, które ma miejsce, gdy
dana osoba jest poddawana zachowaniom lub działaniom mającym na celu jej kontrolowanie, z
zamiarem wyrządzenia jej krzywdy emocjonalnej lub strachu, poprzez manipulację, izolację lub
zastraszanie.

bullying - znęcanie, zastraszanie, prześladowanie werbalne, społeczne, a także fizyczne.

gaslighting - przemoc psychiczna polegająca na manipulowania drugą osobą w taki sposób, że
ofiara przemocy z czasem przestaje ufać swoim osądom, staje się zdezorientowana, zalękniona
i traci zaufanie do swojej pamięci czy percepcji. Jeśli manipulacja jest stosowana stale i
metodycznie, może w końcu doprowadzić do tego, że ofiara zacznie kwestionować swoje
zdrowie psychiczne. W ten sposób manipulator przejmuje nad nią całkowitą kontrolę.

grooming (wobec dorosłego) - zachowania mające na celu izolację osoby, uczynienie jej zależną,
skłonną do zaufania i bardziej podatną na agresywne zachowanie.

seksizm - uprzedzenie lub dyskryminacja ze względu na płeć.

seksualizacja - proces, w wyniku którego wartościowanie drugiej osoby oraz siebie samego/
siebie samej dokonywane jest przez pryzmat atrakcyjności seksualnej, uprzedmiotowienie osoby
pod względem seksualnym lub narzucanie seksualności w niewłaściwy sposób (wg
Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego).

cyberprzemoc - wszelka przemoc z użyciem technologii informacyjnych i komunikacyjnych -
komunikatorów, czatów, stron internetowych, mediów społecznościowych, blogów, SMS-ów,
MMS-ów. Może mieć formę wulgarnych wiadomości, obraźliwych komentarzy (hejt, trolling),
rozpowszechniania zdjęć ukazujących dziecko w niekorzystnym świetle, zastraszania, śledzenia
(cyberstalking), ujawniania tajemnic (outing) itp.

WSPARCIE

Niebieska Linia

procedura „Niebieskie Karty” - jest narzędziem, którego głównym celem jest zapewnienie
bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy domowej, obejmuje też współpracę przedstawicieli
różnych instytucji i podmiotów, które są zobowiązane do reagowania w przypadku uzyskania
informacji o wystąpieniu przemocy domowej.

Przestępstwa motywowane seksualnie

przestępstwo kanoniczne wykorzystywania seksualnego - kanoniczne przestępstwa
wykorzystywania seksualnego popełniane przez duchownych lub osoby konsekrowane, którymi
są: zmuszanie kogoś, za pomocą przemocy, groźby lub nadużycia władzy, do wykonywania lub
poddawania się czynnościom seksualnym; wykonywanie czynności seksualnych z dzieckiem lub
osobą bezbronną; produkcję, wystawianie, posiadanie lub dystrybucję, w tym drogą
elektroniczną, pornografii z udziałem dzieci, a także werbowanie lub nakłanianie dziecka lub
osoby bezbronnej do udziału w tworzeniu pornografii popełnione przez duchownych lub osoby
zakonne, o których mowa w artykule 1 §1 a) Vos Estis Lux Mundi.

przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 197-205 k.k.) - zgwałcenie
(art. 197), wykorzystanie seksualne osoby bezradnej lub niepoczytalnej (art. 198), seksualne
wykorzystanie zależności (art. 199), seksualne wykorzystanie dziecka (art. 200), uwodzenie
dziecka poniżej lat 15 z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego lub sieci
telekomunikacyjnej (art. 200a), propagowanie pedofilii (art. 200b), kazirodztwo (art. 201),
pornografia (art. 202), zmuszanie do prostytucji (art. 203), czerpanie zysku z cudzego nierządu
(art. 204).

Rejestr Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym - rejestr obywateli polskich, którzy dopuścili
się przestępstwa z pobudek seksualnych. Składa się z Rejestru publicznego i Rejestru z dostępem
ograniczonym.          https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/             rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-

przestepstw-na-tle-seksualnym/

Osoby dramatu

osoba pokrzywdzona - osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio
naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 §1 k.p.k.).

osoby pokrzywdzone przemocą w rodzinie - osoby najbliższe, inne osoby pozostają ce w stałym
lub przemijającym stosunku zależności od osoby stosującej przemoc (art. 115 §11 Ustawy o
przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).

skarżący - każda osoba składająca skargę, która może zawierać zarzut, podejrzenie, obawę lub
zgłoszenie naruszenia prawa.

pozwany - osoba, na którą złożono skargę. oskarżony - osoba, której postawiono zarzuty karne.
przestępca seksualny - osoba, która przyznała się do wykorzystania seksualnego lub której
odpowiedzialność za wykorzystanie została orzeczona przez właściwy sąd i/lub procedurę
kościelną.

Zespół ds. Prewencji i jego praca

osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci - osoba wyznaczona przez przełożonego
danego dzieła duszpasterskiego, danej grupy parafialnej, np. ministrantów, sprawująca nadzór
nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci. osoba zaufana - osoba wyznaczona
przez przełożonego danego dzieła duszpasterskiego, ciesząca się zaufaniem i odpowiednio
przygotowana, odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach dotyczących przemocy.

osoba odpowiedzialna za interwencję - zarządca placówki (proboszcz) odpowiedzialny za
podejmowanie interwencji w przypadku zaistnienia przemocy.

kompetencje miękkie - umiejętności psychospołeczne, np. komunikatywność, asertywność.

konflikt interesów - sytuacja (postrzegana lub rzeczywista), w której powstaje konflikt pomiędzy
obowiązkami służbowymi danej osoby a jej prywatnymi interesami, który może mieć wpływ na
wykonywanie tych obowiązków. Taki konflikt zazwyczaj wiąże się z przeciwstawnymi zasadami
lub niezgodnymi życzeniami lub potrzebami i może wystąpić, gdy osoba pełni wiele ról.

lojalność środowiskowa - silna lojalność wobec danego środowiska, grupy ludzi, wspólnoty,
instytucji, przełożonego itp., która może przyjmować formy pozytywne, np. dochowanie
tajemnicy, lub negatywne, np. niereagowanie bądź zaprzeczanie przemocy.

dane osobowe - wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do
zidentyfikowania żyjącej osoby fizycznej, a także poszczególne informacje, które w połączeniu ze
sobą mogą prowadzić do zidentyfikowania tożsamości danej osoby. Przykładowe dane osobowe:
imię i nazwisko, adres zamieszkania, adres e-mail z imieniem i nazwiskiem, numer dowodu
tożsamości, dane o lokalizacji, adres IP, dane przechowywane przez szpital lub lekarza, które
mogą jednoznacznie wskazywać tożsamość danej osoby.

wniosek o wgląd w sytuację rodziny - pismo może zostać złożone przez każdą osobę fizyczną i
prawną, która chce, aby sąd zbadał aktualną sytuację rodzinną. Wniosek nie podlega żadnej
opłacie sądowej, może być złożony w każdej chwili i w przypadku jego odrzucenia przez sąd nie
rodzi żadnych negatywnych konsekwencji wobec wnioskodawcy.

FORMY PRZEMOCY WOBEC DZIECKA

przemoc wobec dzieci - wszelkie formy złego traktowania fizycznego i/lub emocjonalnego,
wykorzystywania seksualnego, zaniedbania lub niedbałego traktowania, wyzysku komercyjnego
lub innego, skutkujące rzeczywistą lub potencjalną szkodą dla zdrowia, przetrwania, rozwoju lub
godności dziecka w kontekście relacji odpowiedzialności, zaufania lub siły. Dzieli się powszechnie
na pięć podtypów: przemoc fizyczna, znęcanie się emocjonalne/psychiczne, zaniedbanie,
narażenie na przemoc w rodzinie, wykorzystywanie seksualne. W kontekście Kościoła
katolickiego ważne jest także uznanie przemocy duchowej za dodatkowy podtyp przemocy.

• przemoc fizyczna to przemoc, w wyniku której dziecko doznaje fizycznej krzywdy lub jest
  nią potencjalnie zagrożone. Krzywda ta następuje w wyniku działania bądź zaniechania
  działania ze strony rodzica lub innej osoby odpowiedzialnej za dziecko, lub której dziecko
  ufa, bądź która ma nad nim władzę. Przemoc fizyczna wobec dziecka może być czynnością
  powtarzalną lub jednorazową.
• przemoc psychiczna i emocjonalna to przewlekła, niefizyczna, szkodliwa interakcja wobec
  dziecka, obejmująca zarówno działania, jak i zaniechania. Zaliczamy do niej m.in.
  niedostępność emocjonalną, zaniedbywanie emocjonalne, relację z dzieckiem opartą na
  wrogości, obwinianiu, oczernianiu, odrzucaniu, nieodpowiednie rozwojowo lub
  niekonsekwentne interakcje z dzieckiem, niedostrzeganie lub nieuznawanie
  indywidualności dziecka i jego granic psychicznych.
• zaniedbywanie dziecka to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie jego
  podstawowych potrzeb fizycznych/psychicznych i/lub nierespektowanie jego
  podstawowych praw, powodujące zaburzenia jego zdrowia i/lub trudności w rozwoju. Do
  zaniedbywania dochodzi w relacji dziecka z osobą, która jest zobowiązana do opieki,
  wychowania, troski i ochrony dziecka.
• narażenie na przemoc w rodzinie - forma psychicznego znęcania się nad dzieckiem, w
  której dziecko jest obecne - słyszy lub widzi - gdy inny członek rodziny doświadcza
  przemocy fizycznej, psychicznej lub seksualnej albo widzi szkody wyrządzone osobom lub
  mieniu w wyniku agresywnego zachowania członka rodziny.
• wykorzystywanie seksualne dziecka - wykorzystanie seksualne dziecka to włączanie
  dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono w stanie w pełni zrozumieć i udzielić
  na nią świadomej zgody i/lub na którą nie jest dojrzałe rozwojowo i nie może zgodzić się
  w ważny prawnie sposób i/lub która jest niezgodna z normami prawnymi lub
  obyczajowymi danego społeczeństwa. Z wykorzystaniem seksualnym mamy do
  czynienia, gdy taka aktywność wystąpi między dzieckiem a dorosłym lub dzieckiem a
  innym dzieckiem, jeśli te osoby ze względu na wiek bądź stopień rozwoju pozostają w
  relacji opieki, zależności, władzy. Celem takiej aktywności jest zaspokojenie potrzeb innej
  osoby (World Health Organization). Obejmuje zachowania z kontaktem fizycznym (w tym
  penetracyjne) oraz bez kontaktu fizycznego, może wtedy przybrać formę seksualizacji,
  robienia zdjęć lub filmów wideo przedstawiających dzieci o charakterze jednoznacznie
  seksualnym, zmuszania dzieci do oglądania czynności seksualnych lub wzięcia w nich
  udziału lub zmuszania dzieci do uprawiania seksu lub angażowania się w czynności
  seksualne z innymi dziećmi lub dorosłymi. Obejmuje również wyzyskiwanie seksualne
  dzieci, czyli czerpanie zysku np. z pornografii z udziałem dzieci lub prostytucji dziecięcej.
  Grooming (wobec dziecka) - zachowania, których celem jest przygotowanie dziecka do
  wykorzystywania seksualnego. Obejmuje nawiązanie szczególnej relacji z dzieckiem,
  często również warunkowanie rodziców i innych dorosłych oraz osłabienie ich czujności,
  aby myśleli, że relacja z dzieckiem jest normalna i pozytywna.

przemoc rówieśnicza (agresja rówieśnicza, bullying) - występuje, gdy dziecko doświadcza
różnych form przemocy ze strony rówieśników, bezpośrednio lub z użyciem technologii
komunikacyjnych. Ma miejsce wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości
lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza
od sprawcy bądź grupy sprawców. Obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie,
ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko
osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kradzież,
niszczenie przedmiotów) oraz elektroniczną (złośliwy SMS lub e-mail, wpis w mediach
społecznościowych, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę), a także
przemoc podczas randki ze strony chłopaka/dziewczyny.

STANDARD 1

STWORZENIE I ZACHOWANIE BEZPIECZNEGO ŚRODOWISKA W PARAFII

W parafii pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Zabrniu został
opracowany i wprowadzony w życie wewnętrzny dokument, w którym zawarta jest polityka
ochrony przebywających tam dzieci i osób dorosłych zgodnie z obowiązującymi standardami
wyznaczonymi zarówno przez dokumenty państwowe (Ustawę o zmianie ustawy Kodeks
rodzinny i opiekuńczy oraz innych ustaw z dn. 28 lipca 2023 r. - tzw „Ustawa Kamilka”), jak
i wskazania wynikające z Wytycznych Kościoła katolickiego w Polsce.

1. W przygotowaniu wewnętrznego dokumentu uczestniczą zaangażowani świeccy, a także
   dzieci.
2. W parafii działa Zespół ds. Prewencji oraz wyznaczona jest tzw. osoba zaufania - pani
   Anna Jędo.
3. Polityka ochrony dotyczy szczegółowych zasad bezpieczeństwa i sposobów ochrony
   przebywających tam dzieci i bezbronnych dorosłych, czyli:

• rekrutacji personelu i osób zaangażowanych duszpastersko w parafii;
• bezpiecznych relacji pomiędzy dorosłymi zatrudnionymi i pomagającymi duszpastersko
  w parafii a dziećmi i bezbronnymi dorosłymi;
• bezpiecznych relacji pomiędzy rówieśnikami;
• bezpiecznego korzystania z Internetu i mediów elektronicznych;
• zasady ochrony wizerunku i danych osobowych;
• sposobu reagowania w parafii na przypadki podejrzenia, że dziecko doświadcza
  przemocy fizycznej, psychicznej czy seksualnej i zasad prowadzenia rejestru interwencji
  (Załącznik 3);
• pomocy osobom pokrzywdzonym.

1. Standardy ochrony są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości na stronie
   internetowej w zakładce: Standardy ochrony małoletnich.

STANDARD 2

WERYFIKACJA, DELEGOWANIE I EDUKACJA KAPŁANÓW, OSÓB
KONSEKROWANYCH I ŚWIECKICH PRACUJĄCYCH Z DZIEĆMI I Z OSOBAMI
BEZBRONNYMI W PARAFII

1. Obowiązki proboszcza (Załączniki 1 i 2)

• Do obowiązków proboszcza należy wdrażanie w życie standardów ochrony przed
  przemocą.
• Za niezastosowanie się do standardów odpowiedzialność personalnie ponosi proboszcz
  parafii, również wobec prawa.
• O każdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi w obszarze
  związanym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad
  psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych
  zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz uzyskuje dane z Rejestru
  Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym (https://arch-bip. ms.gov.pl/pl/rejestry-i-
  ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/).        Nawet w przypadku

osób mających krótkotrwały kontakt z dziećmi na terenie parafii uzyskanie takiej
informacji jest zalecane, chociaż nie stanowi to obowiązku prawnego. W takim przypadku
należy jednak najpierw uzyskać zgodę osoby objętej takim sprawdzeniem.

• Dodatkowo, przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby do
  działalności (np. wolontariackiej) związanej z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem,
  świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub
  realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi proboszcz ma
  obowiązek uzyskania od tej osoby informacji z Krajowego Rejestru Karnego w zakresie
  przestępstw określonych w rozdz. XIX k.k. (przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu) i XXV k.k. (przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajowości) oraz w zakresie art. 189a k.k. (handel ludźmi), art. 207 k.k. (znęcanie się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności) oraz przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
• Jeśli parafia zatrudnia firmy z zewnątrz lub udostępnia im pomieszczenia, właściciel firmy
  musi przedstawić proboszczowi oświadczenie o sprawdzeniu swoich pracowników,
  którzy wejdą na teren parafii i będą mogli mieć kontakt z dziećmi, w Rejestrze Sprawców
  Przestępstw na Tle Seksualnym.
• Proboszcz parafii powołuje osobę lub Zespół ds. Prewencji (należy do niego również tzw.
  osoba zaufana). Wskazane jest, aby były to cieszące się zaufaniem osoby świeckie,
  odpowiednio przeszkolone i kompetentne, które będą wiedziały, jakie działania w danej
  sytuacji są stosowne i konieczne. Osoby te ściśle współpracują z proboszczem miejsca,
  który personalnie ponosi odpowiedzialność za wdrażanie i przestrzeganie standardów
  oraz za działania interwencyjne. Współpracują również z osobami odpowiedzialnymi w
  diecezji za prewencję, jak również z delegatem/delegatką ds. ochrony dzieci i młodzieży.
  Nie mogą być to osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub w konflikt interesów.
  Odpowiadają za wprowadzenie standardów oraz uczestniczą w szkoleniach zgodnie z
  zasadami wskazanymi przez diecezję, do której parafia należy (każda parafialna grupa
  duszpasterska może mieć wyznaczoną do tego celu konkretną osobę).
• Proboszcz parafii powołuje osobę (lub osoby) zaufaną, do której należy przyjmowanie
  zgłoszeń dotyczących nierespektowania standardów. Osoba zaufana nie może na własną
  rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji
  zgłaszanych faktów. Obowiązuje ją zasada poufności (Załącznik 4). Powinna to być osoba
  faktycznie budząca zaufanie, posiadająca tzw. kompetencje miękkie, predysponujące ją
  do kontaktu z osobami skrzywdzonymi.
• Osobą odpowiedzialną bezpośrednio za interwencję w przypadku zaistnienia przemocy
  jest zarządca placówki, w tym wypadku proboszcz parafii. Powinien czynić to we
  współpracy z wymienionymi wyżej kompetentnymi osobami.
• Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy musi być
  dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną aktywność, ale za bezpieczne przechowywanie notatek
  odpowiedzialny jest proboszcz. Rejestr (Załącznik 3) prowadzi się zgodnie z zasadami
  ochrony danych wrażliwych.

1. Obowiązki duszpasterzy dzieci

Duszpasterze dzieci powinni:

• czuwać nad własną dojrzałością emocjonalną, psychiczną, duchową;
• starać się o dobór żywo wierzących, rzetelnych, zweryfikowanych i odpowiednio
  przeszkolonych osób do pełnienia funkcji animatorów, wychowawców itd.;
• wspierać dzieci w ich rozwoju ku dojrzałości;
• dbać o respektowanie zasad kultury (wobec dzieci i między nimi);
• czuwać nad równym traktowaniem wszystkich dzieci, z uwzględnieniem ich szczególnych
  potrzeb i osobistych uwarunkowań;
• dbać o przestrzeganie prawa do nienaruszalności cielesnej i prywatności;
• organizować działania duszpasterskie w miejscach bezpiecznych;
• utrzymywać możliwie żywy i transparentny kontakt z rodzicami dzieci;
• dbać o przestrzeganie zasad prywatności i ochrony wizerunku oraz danych osobowych

dzieci (Załącznik 5).

STANDARD 3

SPOSÓB REAGOWANIA NA OSKARŻENIA LUB NIEWŁAŚCIWE ZACHOWANIA

1. W przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest osoba dorosła lub
   dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania lub/ oraz do
   delegata właściwej instytucji kościelnej.
2. Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich zatrudnionych w parafii
   bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od tego,
   czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę i jeśli
   zajdzie taka potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją z pracy duszpasterskiej.
3. Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić jego rodziców
   i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.
4. Jeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie nawzajem, należy
   niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.
5. Osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń współpracuje z proboszczem
   i delegatem diecezjalnym i/lub zakonnym.
6. Każda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana poważnie, gdyż
   jest działaniem prewencyjnym.
7. Jeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę duszpasterską w parafii dowie się
   od dziecka, że doświadcza ono przemocy, automatycznie ma obowiązek zastosowania się
   do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym, że każdy, kto dowie się o popełnieniu przestępstwa
   ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję.

STANDARD 4

ZAPEWNIENIE OPIEKI I WSPARCIA OSOBOM SKRZYWDZONYM

1. Każda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna zostać przyjęta
   z szacunkiem i uważnie wysłuchana.
2. Osoba skrzywdzona powinna otrzymać informację o możliwych formach pomocy, z której
   może skorzystać na terenie parafii lub poza nią.
3. W sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest kapłanem lub inną osobą
   zaangażowaną w parafii, należy jak najszybciej zapewnić bezpieczeństwo osobie
   skrzywdzonej (np. przez niedopuszczanie do niej osoby wskazanej lub podejrzanej o
   krzywdę). Następnie należy jej udzielić pomocy, jakiej potrzebuje. Osoby poszkodowane
   nie powinny być obarczane kosztami udzielanej im pomocy.
4. Troska duszpasterska wobec osoby skrzywdzonej i jej bliskich polega przede wszystkim
   na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem i zaufania do
   Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu z diecezjalnym duszpasterzem ds. pomocy
   duchowej osobom skrzywdzonym.
5. Jeśli osoba skrzywdzona należała do jakiejś grupy parafialnej, również inni uczestnicy tej
   grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i ewentualnie psychologiczną.
6. Jeśli osobą skrzywdzoną jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również jego rodzina.
7. Parafianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co się wydarzyło, oraz
   otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę ochrony dobrego imienia
   osoby skrzywdzonej.
8. Jeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym i/lub kanonicznym,
   osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami zawartymi w Wytycznych
   KEP.
9. Jeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy niewłaściwego zachowania, osoba zgłaszająca
   otrzymuje informację o podjętych w sprawie krokach.
10. Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności, ale osoby
    skrzywdzonej nie wolno zobowiązywać do zachowania tajemnicy.

STANDARD 5

SPOSÓB POSTĘPOWANIA Z OSKARŻONYMI O WYKORZYSTANIE

SEKSUALNE I PRZEMOC

1. Do parafii mogą należeć osoby, które są oskarżone o różne przestępstwa bądź mają
   wyrok w zawieszeniu, lub też wróciły do środowiska po odbytym wyroku. Nie powinny
   one pracować z dziećmi, natomiast powinny zostać objęte pomocą duszpasterską.
2. W sytuacji, gdy oskarżonym jest dziecko, należy współpracować z jego rodzicami lub
   opiekunami prawnymi w takim zakresie, w jakim jest to możliwe i potrzebne. Ich również
   dobrze jest otoczyć opieką duszpasterską.
3. W sytuacji, gdy osobą oskarżoną jest kapłan lub osoba konsekrowana, należy zastosować
   się do wskazań uzyskanych od biskupa miejsca lub przełożonych. Wobec takiej osoby
   powzięte zostają kroki przewidziane przez Wytyczne KEP.
4. Gdy osobą oskarżoną jest świecki pracownik lub wolontariusz parafialny, należy odsunąć
   taką osobę od podejmowanej pracy na czas wyjaśnienia sprawy lub do czasu decyzji
   prokuratury oraz objąć ją opieką duszpasterską.
5. W procesie wyjaśniania sprawy oraz w podawaniu informacji należy również zadbać o
   zachowanie ochrony dobrego imienia domniemanego sprawcy.
6. W przypadku zaistnienia fałszywego oskarżenia, jeśli zarzuty nie zostaną potwierdzone,
   a oskarżenie znane było osobom postronnym, należy przekazać im informację o
   niewinności oskarżonego w formie komunikatu biskupa miejsca lub delegata.

STANDARD 6

ZASADY CHRONIĄCE W OBSZARZE PARAFIALNYM

1. Zasady chroniące dotyczące dzieci (granice zachowań)

Dzieckiem jest osoba, która nie ukończyła 18. roku życia. Dziecko, rozwijając się, konstytuuje
siebie jako osobę. Potrzebuje do tego opieki, troski, serdeczności, kształcenia i wychowania.
Dzieje się to w rodzinie, ale również poprzez relacje z autorytetami oraz wartościami
przekazywanymi w środowisku rówieśniczym i wychowawczym. Wszelkie oddziaływanie
wychowawcze zawsze musi się dokonywać z poszanowaniem woli rodziców bądź prawnych
opiekunów.

Wprawdzie niemożliwe jest stworzenie wyczerpującej listy zachowań niepożądanych, ani też
wskazanie precyzyjnych granic wszystkich zachowań, należy jednak kierować się poniższymi
wskazówkami oraz roztropnością i wrażliwością ewangeliczną. Zasady te dotyczą nie tylko relacji
dorosły - dziecko, ale również relacji pomiędzy dziećmi (Załącznik 5).

• .1.1. Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim

• Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii powinny być organizowane w miejscach
  oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.
• Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych. Jeżeli dobro
  dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odbywać w sekrecie
  (zalecane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w warunkach odizolowanych.
  Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np.
  przeszklone lub uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz,
  obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, powiadomienie innych osób o spotkaniu
  itp.). Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani
  przedłużać. Spotkania takie nie powinny odbywać się w późnych godzinach wieczornych
  (po godz. 20.00 lub nocą).
• Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez opieki
  rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć duszpasterzom w
  miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem posługi lub formacją.
• Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas pełnienia funkcji
  wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpływem alkoholu lub
  substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich w obecności dzieci.
• Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką innego dziecka, chyba
  że inaczej stanowią regulaminy religijnych ruchów duszpasterstwa pozaparafialnego, np.
  Ruchu Światło-Życie, KSM, w tym wypadku stosuje się standardy opracowane przez te
  grupy. Osoby te powinny być odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę
  pod okiem dorosłych.
• Jeśli spotkania formacyjne, np. przygotowanie do bierzmowania, odbywają się w domach
  wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy indywidualnie.
• Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza w pojedynkę, bez
  wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.
• Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej z
  dzieckiem.
• W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim wymaga
  tego konkretny problem.
• W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy wykazać się
  delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie powinien przeprowadzić
  specjalista.
• W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i żartów o podtekście seksualnym.
  Zabronione jest prezentowanie dzieciom treści obscenicznych, erotycznych,
  pornograficznych lub mających podtekst seksualny, zawierających sceny brutalnej
  przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i wrażliwości odbiorców w jakikolwiek sposób
  i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.
• Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej jak: poniżanie,
  upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane, znęcanie się itp., zarówno w
  bezpośrednich kontaktach, jak i za pośrednictwem mediów społecznościowych.
• Niedopuszczalne są wszelkiego rodzaju nadużycia duchowe (w obszarze spowiedzi,

poradnictwa itp.).

• Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej (emocjonalnej) czy seksualnej

pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony opiekunów.

• Nie wolno dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób nieadekwatny do relacji
  duszpasterskich lub wychowawczych.

Zachowania niedozwolone:

• wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;
• dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub odzież);
•  
• mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;
• klepanie po pośladkach, udach, kolanach, głowie;
• łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;
•  
• sadzanie na kolanach;
• kładzenie się lub spanie obok;
• ocieranie się;
• seksualizacja i seksizm;
• różne formy poniżania oraz mobbing; używanie wulgaryzmów.

Zachowania właściwe w naszym kręgu kulturowym:

• uścisk dłoni lub delikatne objęcie, przytulenie, pocałunki w policzek;
• delikatne poklepanie po ramionach lub plecach jako wyraz akceptacji wsparcia,
  pocieszenia;
• dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskości;
• trzymanie się za ręce w czasie np. zabawy lub dla uspokojenia wzburzenia
  emocjonalnego;
• trzymanie za ręce dzieci w czasie spaceru;
• siadanie w pobliżu małych dzieci;
• podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia;
• przytulanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i najlepiej w ich
  obecności;
• dzieciom nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno upubliczniać zdjęć,
  filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich rodziców lub opiekunów prawnych, z
  wyjątkiem zdjęć dużych grup w miejscach publicznych w związku z informowaniem o
  wydarzeniach;
• zabrania się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami
  psychoaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno również
  tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.

Zasady ochrony dotyczące wyjazdów

Zachęca się do pełnej transparentności w organizowaniu spotkań z dziećmi. Na początku roku
formacyjnego w parafii należy:

• zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem prowadzonych
  spotkań;
• zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział w spotkaniach;
• ustalić zasady odbioru dzieci;
• ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi;
• wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku dzieci
  powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;

• na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów prawnych,
  po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania i zasadami jego organizacji
  (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie prawni mają prawo do
  kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;
• podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni nocować w tym samym
  pomieszczeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej, wymagającej od opiekuna
  pozostania w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem, powinien on o tym fakcie
  zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub
  opiekuna prawnego wychowanka. Jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe, organizator
  zawiera informację na ten temat w regulaminie. Szczególnie zadbać należy o ochronę
  dzieci w toaletach, łazienkach, przebieralniach czy szatniach.

Zasady ochrony dotyczące kontaktów przez media oraz udostępniania z Internetu

Parafie, które zapewniają dzieciom dostęp do Internetu, powinny wdrożyć środki
bezpieczeństwa uniemożliwiające dostęp do treści stanowiących zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju. Na urządzeniach umożliwiających dostęp do Internetu powinno być
zainstalowane i aktualizowane oprogramowanie filtrujące treści, zaś korzystanie z Internetu
powinno być monitorowane przez wyznaczoną osobę przynajmniej w sposób umożliwiający
ustalenie, kto, kiedy i z jakich treści korzystał (np. indywidualne konta dla wszystkich
użytkowników). Szczegółowe zasady korzystania z Internetu powinny być zawarte w stosownym
regulaminie.

1. Zasady chroniące dotyczące wszystkich, również dorosłych

• Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania związane z towarzyszeniem duchowym
  powinny odbywać się w miejscach do tego wyznaczonych (konfesjonał lub miejsce
  osobne, ale widoczne). Jeśli nie można zachować tej zasady (np. w czasie wakacji,
  pielgrzymki czy przy spowiedzi osoby chorej czy z niepełnosprawnością), należy zadbać o to, by spowiednik i penitent byli dostępni (drzwi pomieszczenia nie mogą być zamknięte
  na klucz) lub widoczni dla innych osób (np. przeszklenia w drzwiach, uchylone drzwi do
  pomieszczenia). Niedopuszczalne jest spowiadanie lub tzw. rozmowy duchowe w
  pokojach prywatnych.
• Podczas Mszy świętych o uzdrowienie połączonych z modlitwą wstawienniczą należy
  zadbać o to, aby modlitwa taka odbywała się przy głównym ołtarzu, w miejscach
  godnych, widocznych, centralnych, a nie w różnych „zaułkach”, przyciemnionych
  pomieszczeniach itp.
• Zaleca się, aby odwiedziny chorych (dotyczy księży oraz szafarzy i wolontariuszy)
  odbywały się w obecności osoby trzeciej (kogoś z rodziny, z sąsiedztwa, osoby
  posługującej w parafii).
• Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) należy zapraszać tylko takie osoby (służba
  liturgiczną, organista, zakrystianin, kościelny), które wykazują się odpowiednią
  dojrzałością np. w obszarze zachowania dyskrecji.
• Zobowiązania i obietnice księdza, pracownika lub osoby posługującej w parafii, zwłaszcza
  te, za które uiszczono wynagrodzenie, powinny być udokumentowane w formie
  pisemnej, a kopia przekazana beneficjentowi.

STANDARD 7

EDUKACJA DZIECI ORAZ OSÓB BEZBRONNYCH W OCHRONIE

SWOICH GRANIC

„Edukacja to szczepionka na przemoc” przekonywał Edward James Olmos. Zapobieganie sytuacjom sprzyjającym wykorzystaniu odbywa się również poprzez kształtowanie świadomości dzieci. W parafii istnieje możliwość zadbania o taką edukację. Szkolenia, np. w konwencji warsztatów, powinny prowadzić osoby odpowiednio do tego przygotowane. Powinny one obejmować formację dzieci do reagowania poprzez asertywne zachowanie oraz informowanie
odpowiednich osób dorosłych w sytuacjach, w których są świadkami lub doświadczają od
dorosłych albo innych dzieci jakiejkolwiek krzywdy (fizycznej, seksualnej, słownej, emocjonalnej
itd.), takiej jak np.:

• pozostawianie dzieci bez opieki;
• okazywanie niechcianej czułości;
• próby nawiązywania kontaktu w miejscach odosobnionych;
• epatowanie nagością oraz zapraszanie, zwłaszcza indywidualnie, do miejsc takich jak np.
  sauna;
• przekraczanie granic nienaruszalności cielesnej;
• zbyt intensywne dążenie do osobistego kontaktu;
• infantylne zachowania opiekunów;
• prowokacja i wciąganie w sytuacje dwuznaczne;
• prezentowanie nieodpowiednich i wulgarnych treści (zwłaszcza materiałów o
  charakterze erotycznym, pornograficznym, obrazujących przemoc lub w inny sposób
  przyczyniających się do dyskomfortu);
• nadmierne iindywidualne obdarowywanieprezentami iinne

formy faworyzowania;

• brak empatii i wrażliwości na potrzeby dzieci;
• proponowanie, używanie alkoholu lub środków psychoaktywnych itp. lub bycie pod ich
  wpływem.

STANDARD 8

SZKOLENIE I STAŁE WSPARCIE DLA OSÓB ZAJMUJĄCYCH SIĘ PROFILAKTYKĄ

Ochrona przed krzywdzeniem wpisana jest w misję Kościoła katolickiego powierzoną mu przez
Pana. Dlatego każdy - przełożony w Kościele, osoby uczestniczące w jego misji przez pracę i
zaangażowanie duszpasterskie czy pracę z dziećmi i osobami bezbronnymi - powinien posiadać
potrzebną wiedzę na temat ochrony dzieci i osób bezbronnych przed przemocą i dzielić się nią
z rodzicami i dziećmi.

Zakres szkoleń w temacie ochrony dzieci i osób bezbronnych oraz kto je prowadzi:

Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im wiedzę o standardach
przyjętych i obowiązujących w parafii - kodeksie zachowań, procedurach związanych z
interwencją i zgłoszeniem. Szkolenie może prowadzić osoba odpowiedzialna w parafii za
prewencję. Pracownicy i wolontariusze pełniący funkcje wychowawcze lub formacyjne dodatkowo otrzymują potrzebną wiedzę dotyczącą:

• rodzajów przemocy (w tym przemocy rówieśniczej);
• rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);
• strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy seksualnej);
• rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;
• rozmowy z dorosłymi (gdy ktoś pracuje z grupą dorosłych) dotyczącą przemocy;
• zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami w Internecie;
• innych zaleceń obowiązujących w danej placówce/miejscu duszpasterskim.

Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi powinna otrzymać zaświadczenie o
udziale w szkoleniu.

Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi co dwa lata uczestniczy w
jednodniowym szkoleniu z zakresu prewencji. Treść tych szkoleń przygotowana jest przez osobę
odpowiedzialną w diecezji/zakonie za prewencję.

Szkolenia prowadzą odpowiednio przygotowane oraz kompetentne w dziedzinie ochrony dzieci
i osób bezbronnych osoby, które są delegowane przez diecezję/ zakon do pełnienia takich zadań.

Osoby odpowiedzialne za prewencję w parafii poza wiedzą z pkt 1 i 2 powinny mieć także wiedzę
na temat:

• budowania systemu prewencji zgodnego z wymogami Kościoła i ustaw państwowych
  (obecnie tzw. „Ustawa Kamilka” i Krajowy Plan Przeciwdziałania Przestępstwom
  Przeciwko Wolności Seksualnej i Obyczajności na Szkodę Małoletnich na lata 2023-2026
  oraz Wytyczne KEP, dokument prewencji KEP);
• podstawowych procedur prawnych (kanonicznych i przewidzianych przez Kodeks karny);
• czynników ryzyka i czynników ochronnych;
• funkcjonowania w środowisku lokalnym placówek pomocowych; procedur ustalonych
  dla danej parafii.

Za szkolenie tych osób odpowiada osoba odpowiedzialna za prewencję w danej diecezji/zakonie.
Na szkolenie zaprasza osoby posiadające kompetencje potwierdzone odpowiednim
dokumentem.

Osoby odpowiedzialne za prewencję w danej parafii uczestniczą raz w roku w spotkaniu
odpowiedzialnych za prewencję w danej diecezji.

STANDARD 9

ZAPEWNIENIE JAKOŚCI I CIĄGŁOŚCI DZIAŁAŃ W ZAKRESIE PREWENCJI

1. Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych w parafii
   aktualizowany jest co dwa lata.
2. Ewaluacja dokumentu dokonywana jest w danej placówce przez osobę odpowiedzialną
   za prewencję we współpracy z proboszczem i osobami wyznaczonymi przez proboszcza,
   a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi w duszpasterstwo parafialne.
   Następnie jest zatwierdzana przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.